Την Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018, 40 μαθητές του σχολείου μας, επισκέφθηκαν το Νοσοκομείο Παίδων «Η Αγία Σοφία» και το Ογκολογικό Νοσοκομείο Παίδων – «Ελπίδα», σκορπώντας απλόχερα την αγάπη.
– Πήγε τρεις η ώρα, αργήσαμε, θα φύγουν τα παιδιά!!
– Θα προλάβουμε, θα μας περιμένουν έξω το μετρό στην Ανθούπολη.
– Ειδοποίησα ότι θα αργήσουμε λίγο, γιατί πήγαμε να ψωνίσουμε δωράκια για τα παιδιά στο Νοσοκομείο Παίδων.
– Ευτυχώς προλάβαμε κι όταν φτάσαμε στο μετρό είχαν μαζευτεί 40 παιδιά με κιθάρες, πολλές τσάντες με δώρα, γλυκά, καραμέλες, ημερολόγια, φαναράκια, κουκλάκια και διάφορα άλλα, που θα τα μοιράζαμε στα παιδάκια του «Αγία Σοφία» και του Αντικαρκινικού της «Ελπίδας».
Ομολογώ ότι δεν είχα ξαναπάει σε τέτοια εξόρμηση του σχολείου και ένοιωθα λίγο αμήχανη. Όταν φθάσαμε, κάτι με έσφιξε μέσα μου, αλλά όταν αρχίσαμε τα κάλαντα λίγο χαλάρωσα. Το σφίξιμο επανήλθε, όταν μπαίνοντας σε ένα θάλαμο να μοιράσω κάποια δωράκια, αντίκρισα ένα παιδάκι με διπλούς ορούς που με κοιτούσε αμήχανα.
-Καλά Χριστούγεννα, πρόλαβα να πω και το πρόσωπό του φωτίστηκε από χαρά και απορία. Ποια είναι αυτά τα παιδιά που μας θυμήθηκαν;
– Είμαστε από το 2ο Λύκειο Πετρούπολης, είπε μια συμμαθήτριά μου κι ήρθαμε να σας πούμε κάλαντα και τραγούδια χριστουγεννιάτικα.
-Περαστικά στα παιδιά, είπε η Κωνσταντίνα και έδωσε ένα ημερολόγιο και κάποια σοκολατάκια στους γονείς του παιδιού. Μου έκανε εντύπωση το πρόσωπό τους που φωτίστηκε από ένα πλατύ χαμόγελο.
Οι φωνές μας έφθασαν μέχρι τους θαλάμους του 6ου ορόφου τραγουδώντας τα «κρητικά κάλαντα» με τους περίεργους στίχους «Άψε Βαγίτσα το κερί άψε και το διπλέρι…», ώσπου βρήκαμε τον διάδρομο για το αντικαρκινικό νοσοκομείο της «Ελπίδας» και μετά το τούνελ βρεθήκαμε σε έναν »άλλο χώρο», όπου τα χνάρια της «μάχης» ήταν έντονα αποτυπωμένα.
– Κύριε, σαν να έχει λιγότερο οξυγόνο εδώ, είπε προβληματισμένος ο Δημήτρης, μάλλον πιεσμένος από «το βαρύ κλίμα που σκόρπιζε σε όλους μας η αρρώστια». Αφού φορέσαμε τις μάσκες, που οι νοσηλευτές μας έδωσαν, αρχίσαμε να τραγουδάμε τα κάλαντα. Ένας κόμπος μας έπνιγε στο λαιμό καθώς από τους θαλάμους ξεπρόβαλαν παιδιά με φανερά τα σημάδια της αρρώστιας. Έδωσα αμήχανα το τριγωνάκι μου στον μικρό Γιωργάκη από τη Σαλαμίνα για να πάρει κι αυτός μέρος στην περιφερόμενη χορωδία της «Ελπίδας». Δε μπόρεσα να συγκρατήσω άλλη εικόνα από εκείνο το χαμόγελο ικανοποίησης της μικρής Μαρίας, όταν ένα κορίτσι από μας της χάρισε ένα αρκουδάκι… Κι όταν βγαίνοντας από τον 2ο όροφο μάς μίλησε η γιατρός του ορόφου, ευχαριστώντας μας που ήρθαμε να πούμε στα παιδιά τα κάλαντα, βούρκωσα βλέποντάς την να κλαίει από συγκίνηση. Αποχαιρετώντας τα παιδιά του «Ισογείου», μας έφθασε στην πόρτα ο Νίκος, ένας νοσηλευόμενος συμμαθητής μας της Β΄Λυκείου από τον Πειραιά που μέσα από τη μάσκα του μας προέτρεψε «να εκτιμήσουμε το δώρο της ζωής, την υγεία, λέγοντάς μας να παλέψουμε για να πετύχουμε τους στόχους μας». Έβλεπες ένα παλικάρι που προσπαθούσε να γαντζωθεί από τη ζωή!!
Αλήθεια, δεν μπόρεσα να μετρήσω τα σκυμμένα πρόσωπα των παιδιών, που προσπαθούσαν να κρύψουν τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια τους. Και τότε ένα αυθόρμητο χειροκρότημα σκέπασε την αμηχανία μας.
Ακολούθησε η τελευταία μας φωτογραφία στην έξοδο του ισογείου, όπου αρκετά παιδιά προτίμησαν να μην εκθέσουν «τα κόκκινα μάτια» τους στο φωτογραφικό φακό…
Μια βουβή ευχή αντήχησε:
Καλά Χριστούγεννα σε όλους με υγεία !!!
